Winkelwagen
0
0,00 €
18 april 2025
Leestip: 1984 - George Orwell
Profetische woorden in een uiterst belangrijk boek voor onze tijd.
21 februari 2025
De spiritualiteit van onder uit heeft ook de heilige Benedictus
beschreven in zij in hoofdstuk over de deemoed, de "humilitas". Hij
gebruikt de jakobsladder
als beeld voor onze weg naar God. De paradox van onze spirituele weg is
dat we opklimmen naar God door af te dalen in onze eigen werkelijkheid.
Door af te dalen naar de aarde waarvan we deel uit maken, komen we in aanraking met de hemel, met God. Als we de moed opbrengen om af te dalen in onze eigen passies, vinden we daar de weg naar God.
De oude monniken prijzen deze deemoed aan omdat het de nederige weg naar God is, de weg die via de eigen werkelijkheid naar de ware God leidt. De hemelbestormer komt alleen zijn eigen voorstellingen van God, zijn eigen projecties tegen.
Isaak van Nineve ziet ook de jakobsladder als beeld voor het opklimmen naar God door af te dalen: "Probeer door te dringen tot de schatkamer in je binnenste, dan zul je ook de hemelse zien! Het gaat immers om één en dezelfde schatkamer! Als je er binnengaat, zul je ze allebei zien. De ladder naar het rijk van de hemelen is verborgen in je eigen ziel. Duik onder in jezelf, weg van de zonde, want daar zul je de trap vinden om naar boven te klimmen."
We moeten tot ons diepste innerlijk doordringen. Dan kunnen we vanaf dit diepste punt opstijgen naar God. Dat is het oerverlangen van de mens. De kern van de filosofie van Plato is juist dat de mens in zijn geest opstijgt naar God. De woestijnvaders zien in Jezus Christus, die eerst is afgedaald voor hij opgestegen is ten hemel, een ander voorbeeld voor ons opstijgen naar God. We moeten net als Jezus eerst afdalen in onze menselijkheid vooraleer we samen met hem mogen opstijgen naar God.
Alleen de deemoedige die bereid is zijn gebondenheid aan de aarde, zijn menselijkheid, zijn schaduwzijde te aanvaarden, zal de ware God ervaren. Daarom wordt de deemoed steeds weer aangeprezen als de weg naar God. Zij is het duidelijkste kenmerk van een die leeft naar Gods beeld.
Voor de monniken betekent deemoed de moed om de waarheid te zien, de moed om de eigen stoffelijkheid, de eigen menselijkheid te accepteren. De monniken testen elkaars deemoed om na te gaan of iemand werkelijk een man Gods is. "Een monnik werd door de broeders geprezen tegenover Antonius. Deze besloot de monnik op de proef te stellen en na te gaan of hij beledigingen kon verdragen. Toen hij vaststelde dat de monnik er niet tegen kon, zei hij tegen hem: 'Je lijkt op een dorp dat er aan de voorkant mooi uitziet maar aan de achterkant wordt verwoest door rovers.'"
Hoe dichter een mens bij God komt, hoe deemoediger hij wordt. Dan merkt hij pas hoe ver hij als mens verwijderd is van Gods heiligheid. Deemoed is het antwoord op de godservaring.
Uit De hemel begint in jezelf, de wijsheid van de woestijnvaders voor mensen van vandaag - Anselm Grün
13 februari 2025
Sinds het begin van de Industriële Revolutie wordt het menselijk lichaam vergeleken met een machine. Omdat we ons lichaam als een machine zijn gaan zien, zijn we ook gaan verwachten dat het zo werkt. Maar een mens is geen machine die je uit elkaar kunt halen, waarvan je de onderdelen kunt vervangen en die je dan weer in elkaar kunt zetten. Als we onszelf beschouwen als iets statisch en mechanisch, proberen we weer harmonie te vinden bij onevenwichtigheden door te trekken, recht te zetten en uit te lijnen via ingewikkeld afstemmen van spierspanningen. Iedere verstoring wordt dan los van en zonder verband met de andere delen van ons fysieke lichaam bekeken. [...]
Dit oude maar stevig gewortelde paradigma stamt uit een reductionistische filosofie waarbij alle aspecten van de mens gecompartimentaliseerd worden door ze in individuele stukken op te delen en elk van die stukken weer in veel kleinere onderdelen die bestudeerd en ontleed worden. De mens wordt los van zijn omgeving gezien, tot object gemaakt en gescheiden van zijn invloedsveld. Dit filosofische paradigma is doordrongen in ieder aspect van het leven en stroomt nog steeds in en door alle vormen van bewegingsonderwijs. De Industriële Revolutie is weliswaar voorbij, maar de meeste vormen van fysieke educatie, en zelfs de oosterse filosofie zoals die in de westerse wereld gedoceerd wordt, zijn nog steeds doordrenkt met het mechanische perspectief van het lichaam als object. [...]
Deze sociale conditionering wordt kinderen al jong opgelegd en stimuleert hen om hun eigen innerlijke boodschappen te passeren en negeren voor het gemak en ten behoeve van het geïndustrialiseerde onderwijssysteem. Onder het mom van socialisatie wordt met zo'n soort conditionering al heel vroeg, vaak voor een kind naar school gaat zo niet al bij de geboorte, de boodschap afgegeven dat we onze eigen innerlijke signalen niet serieus hoeven nemen. We ondermijnen ons zelfvertrouwen ten behoeve van sociale programmering.
Met hun kwetsbaarheid en ongelooflijke hoeveelheid energie passen kinderen zich aan en conformeren zij aan sociale conditionering door de innerlijke signalen te leren negeren die ons juist ons hele leven lang helpen bij voorkomen van letsel en misbruik. Als we onze innerlijke signalen bagatelliseren verstoren we onze zelfcorrigerende reflexen, waarmee we uiteindelijk ons vermogen onszelf te helen en een samenhangend organisme te zijn tenietdoen. Weliswaar wordt gedacht dat deze vorm van conditionering noodzakelijk is om een kind goed deel te kunnen laten nemen aan de samenleving, maar onze samenleving faalt en ons vermogen om te gedijen en functioneren als mens brokkelt steeds meer af. Het wordt tijd tegemoet te komen aan de intieme behoeften van zowel ons jonge zelf als ons volwassen zelf door de unieke bijdrage van ieder mens aan het leven en zijn of haar gemeenschap te koesteren.
De uitdaging is dan niet om onszelf te leren beheersen, maar om erachter te komen waardoor ons vermogen om onszelf te organiseren en een samenhangend geheel te zijn in ruimte en tijd verstoord raakt. Willen wij tot deze paradigmaverandering in staat zijn, dan moeten we willen ervaren wat de natuurlijke harmoniestroom onderbreekt, waarnemen en respecteren dat we innerlijk en onderling verbonden zijn met alle levensprocessen en een verlangen koesteren om te ontdekken wat de zin is van mens zijn.
Uit Kernbewustzijn, transformatie door beweging - Liz Koch, 2021, Uitgeverij AnkhHermes, p25-26
6 februari 2025
We werken dus met de actuele situatie en niet met hoe het zou moeten zijn. Precies daardoor voelt het lichaam dat het erkend wordt in alles wat het in zich herbergt en krijgen spanningen de zo nodige vrije ruimte om zich kenbaar te maken.
En zo krijgt het lichaam de kans om te herstellen wat nodig is. Het gebruikt daarvoor de energie die vrijkomt door diepe ontspanning én het gebruikt bovendien de toegevoegde energie van de behandelaar. Dat gebeurt gedurende de hele sessie, en het gebeurt heel expliciet wanneer het craniosacrale ritme stil valt. Dan doet het lichaam als het ware de deur open; het zegt 'Kom maar binnen', zodat er sneller herstel kan plaatsvinden.
Zo kun je ook bij de werkelijke blokkades terechtkomen. De opdracht is dan om daar echt doorheen te gaan. Als iets vernietigend is voor jou, dan zul je zelf een verandering dienen in te voeren zodat je niet in die vernietigende sfeer gevangen blijft. Daarvoor is bewustzijn nodig. Bewust contact maken met wat is en kijken of je dat zo houden wilt.
Een belangrijke factor bij het vermogen om bewuster met onze ervaringen om te gaan is dat een dergelijk vermogen wel de vitaliteit bevordert, maar niet altijd, en zeker niet in eerste instantie tot prettige gevoelens leidt. Een verbetering van onze vitaliteit lijkt vaak samen te gaan met meer onplezierige gevoelens en minder in evenwicht zijn. Want 'je komt alles weer tegen'. Het is soms nodig om alles als het ware opnieuw te beleven om een andere relatie met die ervaringen te kunnen ontwikkelen. Dat betekent vaak dat je bewust afscheid neemt van gezondheid als het 'nergens last van hebben' én van de afweermechanismen en medicijnen die dat bevorderen, om zo meer open in relatie te gaan met ervaringen van onszelf en van onze werkelijkheid.
Uit Cranio-sacraal therapie voor en door iedereen - Etienne Peirsman en Marijke Baken
Toen ik met het vliegtuig heen en weer reisde van Amerika naar India landde ik een keer in New Delhi en nam een bus naar een dorp in de bergen. De mensen in dat dorp wisten dat ze zielen waren. De ene veegde de weg en de andere was gouverneur. De gouverneur was niet zomaar een gouverneur, en de veger was niet zomaar een veger. Ze hadden deze rollen, maar ze identificeerden zich ook als zielen. Ik ging terug naar Amerika, en toen ze in New York de vliegtuigdeur openden, dacht iedereen daar dat zij hun rollen waren. Ik ging heen en weer, van rol naar ziel, van ziel naar rol.
Uit Spiegel van het hart, ontsluier het Zelf dat je bent - Ram Dass, 2024, Samsara, Amsterdam
Zoals ik het zie, beschouwen we ons leven vanuit drie perspectieven, of niveaus van bewustzijn. Het eerste is vanuit het ego, net niveau van de persoonlijkheid. Het tweede is vanuit onze individuele ziel, waarvan een deel de getuige is waarover we eerder spraken. Het derde is vanuit het mystieke deel van ons. Quakers noemen het de stille, kleine stem binnenin, of het innerlijke licht. Hindoes noemen het de Atman. We kunnen het ook zien als het Ene.
Ieder van ons beschikt over deze drie kanalen. Ze zijn allemaal tegelijk, maar hoe je de werkelijkheid ervaart hangt af van op welk kanaal je bewustzijn is afgestemd. Als je diep in je intuïtieve zelf verblijft, zit je op het niveau van de ziel. Als je dat bewustzijnsniveau volgt en steeds verder naar binnen gaat, kom je bij Godsbewustzijn, bij de Atman. Datzelfde bewustzijn is in jou en in mij. Godsbewustzijn is hetzelfde in ons allen. Terwijl wij denken dat we ons ego zijn, is onze ziel getuige van alles, en verbindt ons uiteindelijk met het universele Godsbewustzijn dat in ieder van ons woont.
Tegenwoordig zie ik mezelf als een ziel die geïncarneerd is in een lichaam dat een beroerte heeft gehad. Dus terwijl mijn ego dacht dat ik een persoon was met een beroerte, duwde dat lijden mij in mijn ziel, die getuige of toeschouwer is van de incarnatie. Naar de beroerte kijken doet veel minder pijn dat de beroerte hebben.
Ik heb pijn in mijn hele lichaam. Ik schrijf het op voor mijn artsen. Maar ik identificeer me er niet mee. Ik vereenzelvig me met de getuige van pijn. Fysieke pijn zit in het lichaam, maar ik ben niet mijn lichaam. Mijn lichaam is daarbuiten, en ik ben hierbinnen. Pijn maakt deel uit van het lichaam. Als we het nu hebben over psychische pijn die komt van het ego, dat ook daarbuiten zit. Ik ben binnen, en ik leef met de pijn - niet als de pijn, maar met de pijn.
Dat is dus nog een manier waarop de beroerte heilzaam bleek: die duwde me in mijn ziel. In plaats van me te wentelen in de fysieke problemen van mijn incarnatie, gaf die me een steuntje in de rug en bracht me in mijn ziel.
Uit Spiegel van het hart - Ontsluier het Zelf dat je bent, Ram Dass, 2024, Samsara, Amsterdam p131-132
5 februari 2025
Mijn lichaam kent mijn waarheid heel goed: beter dan mijn bewuste zelf kent het alles wat ik heb doorstaan.
Het staat me niet toe te buigen voor conventionele regels of percepties.
Alice Miller
Het is bekrachtigend om zelfs onze pijnlijkste patronen te zien als creatieve aanpassingen van een wijs systeem op een schadelijke omgeving.
Emily Swanson
Het innerlijk van de zogenaamde buitenwereld is nergens zo duidelijk als in het leven van ons lichaam. De lucht die wij het ene moment nog inademen wordt het volgende moment door iemand anders ingeademd. We bestaan als ademende, pulserende organismen in een zee van levendienende wezens. Hoe meer we ons hiervan bewust zijn, hoe meer we gaan ervaren dat we op een elementair niveau aan elkaar gerelateerd zijn. We zien dat het niet gaat over probéren gerelateerd te zijn, maar eerder over bewust leven in het gegeven dát we gerelateerd zijn. Als we ons overgeven aan de levendige aanwezigheid van dit gerelateerd zijn, ontdekken we dat het leven een gemak en een vrijheid en een natuurlijkheid begint te krijgen die ons hart met vreugde vervult.
M. C. Richards
4 februari 2025
Awakening from the meaning crisis - prof. dr. John Vervaeke
https://www.youtube.com/playlist?list=PLND1JCRq8Vuh3f0P5qjrSdb5eC1ZfZwWJ
3 februari 2025
Learning to fly - Tom Petty and The Heartbreakers
https://www.youtube.com/watch?v=s5BJXwNeKsQ
Heaven is a place on earth - Belinda Carlisle
https://www.youtube.com/watch?v=EqXd7mBDteo2 februari 2025
Een ziel neemt een menselijke geboorte op zich om een reeks ervaringen op te doen waardoor zij zal ontwaken uit haar illusie van afgescheidenheid. Deze fysieke ervaring van geïncarneerd zijn is het leerplan, en het doel van de cursus is ons te doen ontwaken uit de illusie dat wij de incarnatie zijn. Spirituele oefeningen zijn hulpmiddelen om ons te helpen dit doel te bereiken.
Je begint vanuit onschuld en keert terug naar onschuld. Een wijze werd gevraag: "Hoelang zijn we al op deze reis?" Hij antwoordde: "Stel je een berg van drie kilometer breed, drie kilometer hoog en drie kilometer lang voor. Eens in de honderd jaar vliegt er een vogel over de berg met een zijden sjaal in zijn snavel, die hij over het oppervlak van de berg strijkt. De tijd die de sjaal nodig heeft om de berg weg te slijten, zo lang doen we dit al."
Wij bevinden ons op een onvermijdelijke koers richting ontwaken. Als je die boodschap goed begrijpt, kun je je spirituele oefeningen vanuit een ander perspectief benaderen, een perspectief van geduld en tijdloosheid. Je doet de oefeningen niet uit plichtsbesef of omdat je denkt dat het moet, maar omdat je diep vanbinnen weet dat er werkelijk niets anders is wat je liever zou doen.
In het Sanskriet heet dit vairagya, een toestand waarin je wel klaar bent met wereldse verlangens en waarin het verlangen naar spirituele vervulling overblijft. De aantrekkingskracht van spiritualiteit is het laatste verlangen, een verlangen dat je echt grijpt, maar dat vanzelf oplost omdat je zelf oplost in het proces. De tao zegt: "Uiteindelijk zul je zijn als de vallei die het favoriete toevluchtsoord is van de Weg." Je wordt ontvankelijk, zacht, open, afgestemd en stil. Je wordt de oceaan van liefde.
Tijd is een doos gevuld met gedachten over het verleden en de toekomst. Als er alleen het onmiddellijke nu is - als je niet in het verleden blijft hangen of op de toekomst vooruitloopt, maar gewoon in het hier en nu bent - dan sta je buiten de tijd. Verblijven in het moment is verblijven in de ziel, die eeuwige aanwezigheid is.
Als we buiten de tijd zijn, is er geen subject of object; alles is gewoon hier. De denkende geest houdt zich alleen bezig met subject en object. Maar vanuit het hier en nu zie je de tijd voorbijgaan. Je bent niet in de tijd. Je bent, en de tijd gaat aan ons voorbij, alsof je op een brug staat en alles voorbij ziet gaan.
Onze reis is een reis naar eenvoud, naar stilte, naar een soort vreugde die niet binnen de tijd ligt. Op deze reis uit de tijd naar 'Nu Hier' laten we elk idee achter dat we hadden van wie we dachten te zijn. Deze reis omvat een transformatie van ons wezen, zodat onze denkende geest onze dienaar wordt in plaats van onze meester. Het is een reis die ons brengt van primaire identificatie met onze psyche naar identificatie met onze ziel, vervolgens naar identificatie met God, en uiteindelijk naar wat elke identificatie overstijgt.
Het leven is een ongelooflijk leerplan waarin we rijk en gepassioneerd leven als een manier om te ontwaken tot de diepste waarheden van ons wezen. Als ziel heb ik maar één motief: opgaan in God. Als ziel leef ik in het moment, in elk rijk en kostbaar moment, en ben ik vervuld van tevredenheid.
Moge de zegen van God
op u rusten.
Moge Zijn vrede
bij u blijven.
Moge Zijn aanwezigheid
je hart verlichten
nu en voor altijd.
SUFI GEBED
Uit Spiegel van het hart - Ontsluier het Zelf dat je bent, Ram Dass, 2024, Samsara, Amsterdam p.153-155